Eindelijk durfde ik te denken: wat wil ik nou eigenlijk zelf?

Tegenslag op het werk of thuis? Tineke deed nooit anders dan zich schrap zetten en monter doorgaan. Totdat ze, na een lange strijd, opgebrand raakte en moest dealen met de harde lessen van een burn-out. ‘Nooit had ik mezelf de tijd gegund om dieptepunten en stress te verwerken.’

‘Opluchting: dat voelde ik vooral tijdens mijn eerste gesprek met HSK-psycholoog Hinke. Ik had zo’n behoefte aan iemand die mij hielp om rust en overzicht te krijgen. Door haar scherpe vragen hielp ze me meteen al flink op weg. “Wat heb jíj nodig?”, informeerde ze telkens, wanneer ik vertelde over lastige situaties. “Ik?”, reageerde ik dan verbaasd. Die vraag had ik mezelf nog nooit gesteld. Me flink houden en doordenderen, dát is wat ik altijd deed. Tot een burn-out aan toe.’

“Stap voor stap ging de scherpe pijn van mijn emoties af en leerde ik te durven voelen.” – Tineke

Dienstbaar

‘Jarenlang ben ik leidinggevende geweest van een logeeropvang voor gehandicapte kinderen. Elke keer raakte het me weer als ik de last van ouders af zag vallen, wanneer zij beseften dat hun kind bij ons in goede handen was en zij even op adem konden komen. Geweldig vond ik het om een gezin zo te kunnen ondersteunen met ons gespecialiseerde team; mijn ziel en zaligheid stopte ik in mijn werk. Totdat er vijf jaar geleden een nieuwe wind ging waaien in de zorg en we, ook op onze afdeling, steeds meer werk met steeds minder ervaren mensen moesten doen. In één klap kregen we zoveel onrealistische verwachtingen over ons uitgestort. Ik werd vooral boekhouder en lobbyist; aandacht schenken aan mijn team, de ouders en kinderen schoot er steeds meer bij in. Energievretend en frustrerend was het, en ik wist niet hoe ik dat kon veranderen. Van nature ben ik dienstbaar en wil het iedereen naar de zin maken. Hoe moest ik dat dan nu doen? Zag ik het bovendien wel goed? Met de dag werd ik onzekerder en herkende mezelf niet meer. Ondertussen nam ik ook de zorg op me voor mijn moeder die niet lang meer te leven had. Ik sliep slecht, had een kort lontje, kreeg allerlei kwaaltjes. Soms zat ik misselijk achter mijn laptop, zo moe was ik. En toch ging ik door.’

Oud zeer

‘Uiteindelijk stortte ik in. Na een onschuldige vraag van mijn man, barstte ik op een dag in huilen uit en kon niet meer stoppen. Ik moest me wel ziek melden. De bedrijfsarts die mij als vlotte leidinggevende kende, zag het meteen: “Ik adviseer je naar HSK te gaan, want hier is meer voor nodig dan een weekje slaap”, zei ze. Ik kon terecht bij Hinke op de HSK-locatie in Alkmaar, en voelde me als een vulkaan die leegliep. Alles kwam er in onze sessies uit, ook veel oud zeer. Nooit had ik mezelf de tijd gegund om dieptepunten en stress te verwerken. Hinke nam het heft in handen en pakte alle onverwerkte gebeurtenissen een voor een op, hetzij via cognitieve therapie, hetzij via andere technieken zoals EMDR. Stap voor stap ging de scherpe pijn van mijn emoties af en leerde ik te durven voelen.’

Blij

‘Op een goed moment vroeg Hinke: “Hoe zie je je toekomst? Wil je terug als clusterhoofd?”. Alles in me schreeuwde: “Nee! Waarom zou ik mezelf dat weer aandoen?”. Toen ik dat kenbaar maakte binnen onze organisatie, vielen er tien kilo’s van me af. Ik kreeg alle begrip en medewerking en kon aan de slag als assistent clusterhoofd. Mijn leidinggevenden zijn blij met me en ik ook, want ik weet en doe alles, maar om vijf uur ’s middags kan ik zorgeloos naar huis, terwijl zij de last van de eindverantwoordelijkheid blijven voelen. Eindelijk heb ik durven denken: wat wil ik nou eigenlijk zelf? Dat ik nu keuzes maak die bij mij passen, voelt zo goed.’

Credits:

Interview en tekst: Teus Lebbing
Fotografie: Malou van Breevoort